خاطره ی شهر ما پر از صدای رهگذران بود. از روز ازل به اينطرف مردمان زيادی آمده بودند. گاه خورشيد سياه چشمهايشان برق می زد ودر کوبش سم اسبانشان رنگ آسمان تيره می شد. خرمن خود را می داديم. خانه مان را نيز. تا مگر اسممان را نگه داريم. اسممان، ما شده بود و ما به داشتنش مغروربوديم. گاه قاصدی می آمد. با پرچمی سبز و نامه ای که عطر گل داشت. گردش حلقه می زديم. لب که به خنده می گشود به قهقهه می خنديديم و چون روی در هم می کشيد، ازگريه ما شهردر خود می شکست. قاصدها سروران ما شدند. رنگ سبز؛ رنگ ما شد وکلام قاصد، قانون جمعيت مان. از رحم وبخشندگی که حرف می زد؛ هر چه داشتيم می داديم. "چه باک اگر همه چيز را از دست بنهيم. اسممان با ماست." حتی گاهی فراموش می کرديم که مالک ملکمان هستيم. از چشم بچه هايمان پولک جرات را درمی آورديم و به آن سو که چشم انداز چشممان جز ديوار نبود می انداختيم. همه جای ديوار خط نوشته بوديم ازيکی که می آيد. هرکس که می آمد به بوسيدن دستش می شتافتيم وچنين شد که خود را در خانه خود بيگانه حس کرديم.
اول بيگانگی را حس کرديم بعد ارزشمندش نموديم و سپس به خط قانونی اش نوشتيم.
گاه کولی های چادرنشين می آمدند. با ترانه های ساده صحرايی. داريه های برنجين. النگوهای چوبين. با نقش های قهوه بر گوشه فنجانشان. هر نقشی رازی و هر رازی گوشه ای از نقش قدم های ما بر کوچه های شهر. دخترانی که برای رقص خود انجير طلب می کردند و کودکانی که نه برترکه های بيد؛ که بر اسب بالدار خيال به آغوش قرص ماه می تاختند. کف دستمان خط سرنوشت نداشت. نقش دلمان دو پاره؛ نشانه ماه پر از شکستگی وحاشيه بهرام پينه بسته بود. گفتيم "شايد اسممان را از خطوط دستمان بخوانند." گفتيم: " نکند نگاهمان حکايت دل فاش کند! نکنداسم رابا گره نخ بر انگشت بربايند!" فقط؛ من مانده است. اين را از روز ازل داشته ايم. اين را همه اهل شهر می دانند. همه ما من داريم. همه ما حتی آينه هم داريم. حاجت اثبات نبود. اسممان مال ما بود و ما مال هويتمان بوديم.
گاه کاروانی می آمد با مسافرانی خسته و چهارپايانی پر از بار خار. خدمت می کرديم و سفره خود پيش می گذاشتيم. تا نيمه های شب برای مسافران می رقصيديم و چون پريوش شب تمنای سکوت می کرد، بستر خود را برای از راه رسيدگان پهن می کرديم. ميهمان بودند و ميهمان گرامی بود. صبح که چشم می گشوديم اثری از کاروان نبود و البته از بستر ما نيز. تاريخ شهرمان را که نوشتيم، از اين خاربدوشان تجليل هم کرديم. در کوچه هاهرکس به هرکس رسيد، پرسيد: " ما که بستر نداشتيم. داشتيم؟" و جواب می شنيد: " از همان روز ازل نداشتيم."
امروز بيگانه ای با خاک سفر بر کفش ها آمده بود. مثل همه ما غريب بود. هيچ نداشت و چيزی هم نمی خواست.
انگار خود ما بود. از روز ازل در کوچه ها می گشت و به هر خانه ای می رفت. ناشناس بود. تا دقيقه ای قبل نمی شناختيمش. تا همين لحظه پيش حتی نمی دانستيم که از ازل او را می شناسيم. چقدر ساده فراموشش کرده بوديم. اسمش را نگفت وما اين را دليل نبودنش گرفتيم. هميشه همراه باد در موهای کودکانمان می پيچد. در چشمهايمان می دود. لحظه های بارانی حتی فرياد می زند، بلور می شود. شهر هم با او می تپد. حتی وقتی که زير آفتاب می نشستيم با تک تک ما بود؛ با تک تکمان می نشست و ما چنان به نگهداری اسممان مشغول بوديم که لحظه را به باد داديم. حالا دهان باز کرده و سنت می شکند.

از ما اسممان را می پرسد و ما حیران تر از گربه ای که به آینه چنگ می زند نمی دانیم چه جوابی به خودمان دهیم.

تنها راه رسیدن به سعادت و خوشبختی کامل ملتهای جهان راه آگاهی بخشی و آگاه شدن است.تنها چاره برای رسیدن به همه خوبی ها و دور شدن از همه بدی ها در جامعه ما فقط و فقط و فقط خط آگاهی بخشی است
 Anonymous | 8 May 2007 at 13:52