یک تولتک مسافر ...از هیچ تا هیچ

اسباب کشی!

Wednesday, 18 July 2007

دوستان وبازدید کنندگان محترم.
این وبلاگ به آدرس زیر منتقل شد:
www.kiemia.org
عنوان وبلاگ: از هیچ تا هیچ

وبلاگ تولتک مسافر طی سه ماه گذشته مجموعا پنج هرار و نهصد بازدید کننده داشت. ولی به علت مشکلاتی در انطباق با خط فارسی مجبور شدم به آدرس بالا با سیستم وردپرس اسباب کشی کنم.
از اینکه با نظرات و پیشنهادات خودتان در چند ماه گذشته مرا حمایت و راهنمایی کردید، متشکرم. در محل جدید سعی می کنم درباره مطالب روز، و همینطور در دو زمینه مردمشناسی و فلسفه ی آگاهی بنویسم.
اگه به وبلاگ تولتک مسافر لینک داده اید لطفا آن را به آدرس بالا و نام بالا تغییر داده و حتما خبرم کنید تا لینکتان را بگذارم.
تشکر و سپاس

نویسنده: عبدالحسین دهقانی ساعت 11:16 لینک

10 نظر

برج ها، خانه هاو جاده ها مال افغان هاست. بدهیم با خودشان ببرند

Monday, 16 July 2007

میگم حالا که قراره رافت و مهرورزی اسلامیِ خود را به اقصا نقاط جهان صادر کنیم چطوره اول از همین همسایه بغلی- برادران افغان- شروع کنیم. این بدبخت ها توی بیست سی سال گذشته به ساز من و شما رقصیده اند. مثل چهارپا ازشان کار کشیده ایم. حقوق واقعی شان را نداده ایم. نگذاشته ایم بچه هایشان مدرسه بروند، تحصیل کنند و پایه های پیوند فرهنگی دو کشور را محکم کنند. به تقاضای پناهندگیشان جواب نداده ایم و تا سرِ صحبت باز می شود متهمشان می کنیم به جرم و جنایت و بی سوادی در حالیکه میزان همین جرم و جنایت در میان مردم خودمان بیشتر است. حالا که می خواهیم این ایرانی شده ها را که خیلی هاشان همین جا دنیا آمده اند و اصلا نمی دانند افغانستان کدام طرف قرار دارد پس بفرستیم، اقلا چیزهایی را که با دست خودشان توی این مملکت درست کرده اند، بدهیم با خودشان ببرند. برج ها، خانه ها، جاده ها... کدام کارگر ایرانی حاضر بود با این مزد کم توی گرمای جنوب و سرمای شمال اینطوری کار کند؟
اصلا حالا که اینطور شد چطوره سید ها و سیده های محترم را هم به مکه و مدینه پس بفرستیم. به هر حال آنها هم مهاجرند

و از ظلم عباسیان و امویان به این سرزمین پناهنده شدند. چطور است نوادگان مغول را هم به مغولستان پس بفرستیم. خرجش فقط امتحان دی ان دی افرادی ست که قد بلند نیستند و موی طلایی ندارند. ترک ها را هم بفرستیم ترکستان چین. یعنی همان سرزمین مادریشان. می گویند اسکندر پس از پیروزی بر ایران امر کرد که ده هزار سرباز یونانی با ده هزار دوشیزه ایرانی ازدواج کنند. سلسله یونانی سلوکیان تا چهارصدسال بعد از اسکندر هم بر ایران حکم راند. چطور است نوادگان این یونانی های اجنبی را هم پیدا کنیم و به آتن و اسپارت صادرشان کنیم. انگلیسی ها هم اگه اشتباه نکنم گلهایی در اقصا نقاط کشور جاویدمان - مثلا در شهر مقدس قم - کاشته اند که می توان پیدایشان کرد و البته نه به جهت معالجه بلکه برای همیشه به لندن دیپورتشان نمود.
سرنوشت ما و افغان ها به هم بسته است. هر اتفاقی در هر یک از این دو کشور بیفتد، بر دیگری هم اثر می گذارد.

نویسنده: عبدالحسین دهقانی ساعت 15:57 لینک

4 نظر

آیا چیزی به اسم نژاد آریا وجود دارد؟

Friday, 6 July 2007

این روزها بحث نژادها وبه ویژه نژاد آریا در اینترنت و رسانه های فارسی داغ است و اکثرا با دیدی مثبت و افتخار آمیز به آن نگاه می کنند که به نظر من نتایج فرهنگی و اجتماعیِ زیان آوری برای جامعه ی جوان ایران دارد. اما بحث نژادها در علم کلاسیک چیست و چگونه به آن پرداخته می شود؟ درباره واژه فارسی نژاد و ریشه ومعنی آن از نظر زبان شناسی تا انجا که می دانم در زبان فارسی تحقیقی صورت نگرفته. واژه نژاد در زبان انگلیسی، آلمانی و ایتالیایی نیز مورد بحث است و عده ای معتقدند که از واژه یونانی

گرفته شده است. این واژه در زبان یونانی به معنی پیوند بین انسانها در یک شغل یا خانواده می باشد. بعضی دیگر معتقدند که این واژه از کلمه ی عربی راس به معنی سر وارد زبان های اروپایی شده.

بحث نژادها ظاهرا ابتدا با نوشته های داروین و برای طبقه بندی حیواناتی که دارای مشخصه های مشترک هستند وارد علم کلاسیک شد. بعدا در انسان شناسی - علم شناخت انسان ها با توجه به ویژگی های ظاهریشان - این مفهوم برای انسان ها به کار برده شد. اوایل قرن گذشته در دانشگاههای آمریکا و آلمان تحقیقات بسیار زیادی در زمینه تقسیم بندی انسان ها بر اساس مشترکات ظاهری بدن آنها انجام گرفت. اما با پیشرفت علم و کشفیات باستانشناسی مشخص شد که این تحقیقات چندان قابل استناد نیست. مثلا امروزه می دانیم که کل انسان ها حدود پنج میلیون سال پیش از گروه کوچکی در آفریقا منشعب شده اند. یا اینکه رنگ تیره پوست ساکنان آفریقا یا مناطق گرمسیر را نمی توان به جدایی بر اساس نژاد نسبت داد زیرا با گذشت زمان ژن هایی که مقاومت پوست را در مقابل آفتاب بالا می برند موجب تیرگی رنگ پوست گشته و بعد از چند نسل این خصوصیات اکتسابی به خصوصیات ژنتیکی تبدیل شده و به فرزندان منتقل می شود. در پی این کشفیات بود که پونسکو پیشنهاد کرد به جای واژه نژاد از اصطلاح گروههای قومی استفاده شود. نوشتن توی این وبلاگ مثل رانندگی با پیکان مدل چهل ونه! توی زمین شخم زده هست. تا میخوای اصطلاحات انگلیسی و فارسی را کنار هم بنویسی قاط میزنه.

از نظر علمی نودونه و نه دهم درصد از انسان ها از نظر ژنتیکی به هم شباهت دارند. یک دهم درصدی که به تفاوت ها مربوط می شود، به رنگ پوست و شکل ظاهری بدن مرتبط است. ولی از همان قرن هیجده و نوزده میلادی اصطلاحی به نام ایدئولوژی نژادی پدید آمد که معتقدان به آن - بدون اینکه تعریفی قانع کننده از کلمه نژاد ارائه دهند-نژاد خود را از سایرین برتر می دانستند.

آیا نژاد آریا وجود دارد؟ حتی اگر هم بخواهیم تعاریف نه چندان دقیق قرن هجدهم و نوزدهم میلادی را ملاک قرار دهیم، باز به دلیل اطلاعات کمی که از آریایی ها داریم نمی توان از آنها تحت عنوان نژاد یاد کرد.مثلا نمی دانیم که آنها دقیقا از چه منطقه جغرافیایی آمده اند، آیا زبان مشترکی داشته اند و آیا از نظر ژنتیکی

با دیگر انسانها متفاوت بوده اند. همه ی مطالبی هم که در این مورد توسط محققان نوشته شده نظریات هستند. امروزه با رد شدن نظریه نژادها در علم مردمشناسی دستکم در محافل علمی از اصطلاح نژاد آریا استفاده نمی شود.

آیا افتخار کردن به آریایی ها موجب برتری ما می شود؟ هر جامعه ای دارای هویت تاریخی ست و تجزیه و تحلیل این هویت بیشتر راهگشاست تا افتخار به آن. وقتی که از وقایع تاریخی نتایج ملموس بیرون کشیده و آن نتایج را در تصمیمات جمعی خود دخالت دهیم، احتمال اشتباهات کمتر می شود. اما افتخار کورکورانه به چیزی که اصلا نمی دانیم درست یا اشتباه است، فقط به این منجر خواهد شد که جوامع و فرهنگ های دیگر را تحقیر کنیم. کسی که خود را از نسل آریا و دیگران را غیر آریایی می بیند، عرب ها را هم سوسمارخور لقب می دهد، افغان ها را وحشی می خواند و سیاهپوستان را آدم به حساب نمی آورد. وقتی هم که مسابقه فوتبال آلمانی ها را نگاه می کند به بازیکنانش با سلام هیتلری ادای احترام می کند. نیم قرن پیش هیتلر و دارودسته اش با سوءاستفاده از چنین تفکراتی آتش جنگی را شعله ور ساختند که در نهایت به نابودی خودشان و میلیونها انسان دیگر منتهی شد. متاسفانه این دیدگاه در جامعه ما فراگیر شده است و به نظرم یک علتش بی اطلاعی تلویزیون های لوس آنجلسی از تاریخ است.

شاید روزی همه انسانها این واقعیت را بپذیرند که کسی به خاطر زبان یا رنگ پوستش بر دیگران ارجحیت ندارد و ملاک برتری انسانها را چیزِ دیگری قرار دهند.

نویسنده: عبدالحسین دهقانی ساعت 12:32 لینک

14 نظر

آیا رنگِ آبیِ آسمان وجود دارد؟

Thursday, 5 July 2007

آیا رنگ آبی آسمان وجود دارد؟ برای کسی که هر لحظه می تواند به بالا نگاه کند و آن را ببیند ممکن است سوال مضحکی به نظر آید. اما اگر انسانی روی کره زمین وجود نداشت آیا باز هم رنگ آسمان آبی می بود؟ کسی باید باشد. انسانی که می تواند نگاه کند و کلمه آسمان یا صفت آبی را می شناسد.
کلمه آبی فقط در زبان انسانی وجود دارد و صفت آبی، رنگ، ویژگی یا مشخصه ای ست که طی روند بینایی در ذهن پدیدار می شود. حیوانات فقط در صورتی آسمان را به رنگ آبی خواهند دید که چشم آنها کارکردی مثل چشم انسان داشته باشد. اما هیچ گاه نه آن را "آسمان آبی" خواهند نامید و نه به آن توجهی خواهند داشت.
آسمان آبی فقط یکی از ویژگی های «چیز»ی ست که بالای سرِ ماست. یکی از هزاران ویژگی. و فقط یک «آگاهی انسانی» می تواند آن آبی را درک کند.( آبی به عنوان ویژگی) 0
اما آگاهی انسانی چیست؟ آیا یکی از ویژگی های مغز است که طی فعل و انفعالات شیمیایی و اتصالات سلولهای عصبی بوجود می آید یا این فعل و انفعالات نتیجه و حاصل آن هستند؟

نویسنده: عبدالحسین دهقانی ساعت 12:23 لینک

1 نظر

کنترل وبرنامه ریزی مغزها

Monday, 2 July 2007

حسن صباح فداییان خود را ابتدا از بین کودکان انتخاب می کرد. آنها می بایست طی سالها، آموزشهای سخت جسمی، شامل تمرینات جنگی، اصول رزم، تحمل دردهای شدید، شیوه های پنهان شدن در شلوغی توده های مردم و روش های فریب دادن دیگران را به بهترین وجهی یاد بگیرند. به موازات آن آموزشهای ذهنی مبتنی بر خواندن کتابهای اسماعیلیه، نوشتن، اموزش ریاضیات، شناخت کشورها و مناطق مختلف نیز به آنان داده می شد. نتیجه اش بعد از پانزده تا بیست سال، فردی بود که تنها یک هدف داشت: اجرای فرمان به هر قیمتی. ذهن آن فدایی طوری برنامه ریزی می شد که هدفِ برنامه ریز را که اکنون هدف خودش بود، به بهترین وجهی برآورده سازد.

آیا در قرن بیست ویکم و در دنیای مدرن هم می توان ذهن انسانها را برنامه ریزی کرد؟ بله این کار در دنیای مدرن و با ابزارهایی که انسان امروز در دست دارد، بسیار سریع تر و آسان تر قابل انجام است. علم روانشناسی روشهای ویژه ای برای کنترل ذهن افراد کشف یا ابداع کرده است که با اجرای آنها می توان هر کسی را زیر کنترل گرفت و در جهت خاصی هدایت نمود. در واقع این کاریست که هر پدر ومادری بدون اینکه خود بداند با فرزندش انجام می دهد. بچه ها از همان ابتدا تحت تاثیر محیط و والدین به سمتی می روند که به آنها گفته شده است. اخلاق، رفتار و حرکات والدین خود را منعکس می کنند و گاه بدون اینکه خود متوجه باشند برهمان طریقی که والدینشان انتخاب کرده

اند، می مانند و هر چه را جز آن اشتباه به حساب می آورند.

نقش مدرسه در این میان چیست؟ آموزشهای رسمیِ مورد نیاز جامعه از مدرسه شروع می شود. به کودکان یاد داده می شود که رفتار درست - یا در واقع رفتاری که جامعه به آن نیاز دارد - چیست. اصول مذهب رسمی جامعه آموخته می شود و در ضمن این آموزش ها، اهدافی که دانش آموز باید به سمت آنها حرکت کند وارد ذهن او می شود. در صورتی که این آموزش ها با آنچه که از والدین آموخته شده است در تضاد باشد، فرد را دچار دوگانگی رفتاری می کند. رفتار او در خانه یا محدوده زندگی خصوصیش با رفتارش در جامعه متفاوت می شود. این پدیده معمولا در افرادی که خانواده شان به فرقه یا مذهب یا روش زندگیی تعلق داشته باشند که در جامعه اقلیت باشد، یا وقتی که دین رسمی با استفاده از ابزارهای حکومتی، خواسته های خود را به دانش آموزان تحمیل کند، بوجود می آید.

آیا ذهن انسانِ مدرن توسط افراد یا گروههای خاصی برنامه ریزی و کنترل می شود؟ البته بسیاری بر این عقیده هستند و کتابهای زیادی هم در این مورد نوشته شده. پیروان این نظریه بر این مطلب پافشاری می کنند که گروههایی مثل فراماسونها، یهودیان، سازمان های جاسوسی بزرگ، کلیسای رم و فرقه های مسیحی یا بانکی با ترفندهای گوناگون مشغول کنترل اذهان و به تبع آن کنترل جهان بشری هستند. در این رابطه باید سه نکته را در نظر داشت: اول اینکه بسیاری از نویسندگانی که در این رابطه کتاب می نویسند در واقع به دنبال شهرت و ثروتند. چرا که چنین موضوعاتی با طبیعت جنجالی خود به سرعت تیراژ فروش کتاب را بالا می برد. دوم اینکه هنوز مدرک یا سندی قانع کننده در این رابطه بدست نیامده است و هر چه که هست یا نتیجه گیری بر اساس رویدادهاست یا شواهد دست دوم و دست سوم. سوم اینکه در دنیای فعلی با بیش از پنج میلیارد انسان دیکته کردن خواسته های یک گروه کوچک بر کل

جهان اگر هم غیر ممکن نباشد، حداقل در خفا ممکن نیست.

آیا می توان افکار یک توده ی انسانی را به جهت خاصی متمرکز و هدایت نمود؟ بله این کار ممکن است. هر سخنران چیره دست و هر سیاستمدار ماهری - به شرطی که از علایقِ شنوندگان خود آگاهی داشته باشد، می تواند با تاکید بر آن علایق آنچه را که خود می خواهد در ذهنِ افراد بنشاند. در واقع سخنران ابتدا احساسات آن توده ی انسانی را با کلمات و جملات کلیدی - مثل واژه های مذهبی یا ناسیونالیستی یا هر واژه ای که برای شنونده ها دارای اهمیت باشد - تحریک می کند. به مجرد اینکه آن توده ی انسانی به هیجان بیاید، سخنران یا سیاستمدار آنچه را که خود می خواهد بیان می کند. والبته با الفاظی که مورد پسند جمع است. نتیجه اش معمولا در سخنرانی های مذهبی یا سیاسی -هر جای جهان که باشد - فریادهای تشویقِ حضار است. 0

نویسنده: عبدالحسین دهقانی ساعت 11:47 لینک

5 نظر

یا مرگ یا بنزین

Thursday, 28 June 2007

عرض کنم حالا که آقای ماجرا در طوفان حادثه به شغل شریف موج سواری اشتغال دارد، بنده نیز ساحل منطق را رها کرده و قصد کردم که در قایق هیجان پارویِ فریاد بزنم. بدین منظور بلندگوی قلم با خود برداشته و عازم جزیره کاغذ شدم

گفته بودند پشت دریاها شهری ست که خیلی عجیب و غریب است و پر از تجلی و کبوتر و خواب لطیف و امام

زمان و اینجور چیزهاست. البته هدف پارو زدن در طوفان حادثه بود که فکرِ واقعیت خواب از چشمِ رویا ربود و درکمال تعجب شهرِ مزبور رویت شد! یک عدد امت باحال دیدم که پرچم سبز بر دوش گرفته و در مقابل هزار امام زمان سر تعظیم فرود آورده است. امامان زمان در هزار مکان، با اعلامیه و تلویزیون و کیهان و فتوا و باتوم، از جلو و عقب و چپ و راست، مشغول ارشاد امت همیشه در صحنه بود. کبوتر تقدس کمربند تی ان تی به خود بسته و آماده ی بردن ماهیِ هوانشناسِ کافر به اوجِ آسمان بود. روشنفکرِ مبارز در خوابِ لطیف اعتراض، گلیمِ بیانیه می بافت! هوا پر از تجلی تهمت بود. دلم گرفت. خودم را با ضرب المثل شمن هایِ آهو صفت سرزنش کردم که اگر می خواهی کسی را تکان بدهی، اول خودت را بتکان و تا آمدم خودم را تکان دهم دیدم که عضوی از آن هفتادمیلیونم. در رویای آزادی سیر می کنم و ساکنِ زندانِ بنزینم! اسیرِ شیطان سیاهِ نفتم. بنده ی آقایِ باری به هر جهتم. چه کنم؟ گرفتارم. راه دیگری جز تلاش نمی شناسم. سفره ی امروزم را رنگین کنم کافی ست. فردا هم دروغ می گویم. پس فردا هم. دروغ عشق من است! فن من است. زندگی من است . فقط من مهمم. من مرکز جهانم. بچه ام هم باید مثل من گرگ باشد. باید پاره کردن را یاد بگیرد و گرنه تکه و پاره می شود.

یکی می گفت: به این چیزها فکر نکن. اگه فکر نکنی همه چیز با همه چیز هماهنگ میشه! می گفت پنجه در پنجه ی قاطرِ زندگی بیفکن و قفل بی خیالی بر صندوق مشکلات بزن. دیدم راست می گوید. آمدم قفل زدم. خودم ، نسل بعدیم ، عشقم ، امیدم، جامعه ام، ذهنم را قفل کردم و کلیدش را به رودخانه ی روز مره گی انداختم. چند سالی ست که با چراغ قوه ی آگاهی و نورافکن فلسفه می گردم و در این هیاهوی نان وآب و دفتر، راه به جایی نمی برم.

حالا از همین جا با صدایی که دیوار صوت را هزار بار می شکند، اعلام می کنم که من برآیند همه ی تناقضات جهانم. در من صدو چهارده سوره ی قرآن با اصلِ منطقِ ارسطو و جمهورِ افلاطون و دازاینِ هایدگرِ و پدر خوانده ی مارلون براندو و هویت ایرانی و صدای نانسی عجرم، یکجا جمع شده است و فریاد می زند یا مرگ یا بنزین!
یه نکته: هدف من از بیان این مطلب رد کردن طرح سهمیه بندی بنزین نیست چرا که محدود نمودن مصرف بنزین را به نفع کشورم می بینم. هر چند که به شیوه اجرای آن انتقاد جدی دارم. به نظرم بهترمی ببود اگر طی یک دوره چند ساله قیمت بنزین را تا حدی معقول بالا می بردند. با استعدادی که ما ایرانیا در تقلب داریم ، فکر نمی کنم این طرح کارت هوشمند، مصرف بنزین را چندان پایین بیاورد.0

نویسنده: عبدالحسین دهقانی ساعت 19:39 لینک

3 نظر

تمرین دموکراسی با میخ طویله وچکش

Friday, 22 June 2007

داشتم برای دوستم توضیح می دادم که این هوای بهاری جون می دهد برای تمرین. او هم بلافاصله مرا دعوت کرد به باشگاه آزادی برویم و کلی اصرار کرد که حتما لباس کونگ فویت را بپوش چون این باشگاه با بقیه فرق دارد و پر آدمهای خلاف است. داخل باشگاه که شدیم چنان سر و صدایی بر پا بود که فکر کردم شاید گروه رقصی، کنسرتی، چیزی گذاشته اند اما دوستم که خودش عضو باشگاه است توضیح داد که سر و صدا یکی از خصوصیات اینجا است و استاد چنین دستوری داده. پرسیدم استاد کدام یکی ست؟ گفت بستگی دارد که چطوری کلمه استاد را تعریف کنی

توی آن همه شلوغی چشمم به مردی افتاد که روی پایه ی میزی وارونه شده ایستاده و در حالی که تعادلش را به زحمت حفظ می کرد داشت برای چند جوان از فواید دموکراسی و حکومت مردم بر مردم تعریف می کرد. جوان ها ظاهرا با نهایت دقت گوش می دادند و تصدیق می کردند. جلوتر که رفتم دیدم هر کدام از آنها یک ام پی تری دارند، میکروفون توی گوششان گذاشته و آهنگهای راجراسکای و محسن بی نام گوش می کنند. سخنران به محض اینکه به شور و هیجان می رفت از روی پایه میز به زمین می افتاد و دوباره بالا می رفت و ادامه می داد. دوستم توضیح داد که این جدیدترین متد بدنسازی در جهان است

در گوشه دیگری مردی را - در واقع پیرمرد صدوبیست و چند ساله ای را - دیدم که داشت عکس مصدق و شریعتی را بی توجه به فریادهای یک جوان هیجده ساله با میخ طویله و چکش توی کله اش جا می داد. دوستم که با قدرت تله پاتی فکر مرا خوانده بود گفت: نه تنها ضرر ندارد بلکه برای مغز هم بسیار خوب است. اینجا قانونی داریم که می گوید هر چیزی را می توان با زور توی کله ی هر کسی فرو کرد! باور نمی کنی خودت امتحان کن! البته به سرعت باورش کردم

تقریبا وسط باشگاه که شلوغ تر از همه جا بود، خری پشت میکروفون ایستاده و با ملودی شش در هفتاد و چهار آواز می خواند. ترانه اش زیبا بود. آدم را به قشنگترین و دورافتاده ترین چمنزار جهان، به تنهایی مطلق می برد. چند جوان دوره اش کرده و دست زنان و پایکوبان می رقصیدند. به دوستم گفتم رفتار آوازه خوان وشنونده هایش با معنی ترانه جور در نمی آید. در ضمن فالش هم می خواند. کاش نگفته بودم. دوستم به سرعت مرا متهم کرد که از چیزی که اصلا نمی دانم چرا حرف می زنم. گفت: تو که از موسیقی هیچی سرت نمیشه. دهنت را ببند وخودت را گرم کن

آن طرف تر مردی رادیدم که کلاشینکف روی قلب یک جوان هیجده ساله گذاشته، گلنگدنش را کشیده، ضامن راآزاد کرده و در حالیکه دست بر ماشه گذاشته، با توپ وتشر عربده ی آزادیخواهی سر می دهد. فورا گارد گرفتم. دوستم با خونسردی گفت: ولش کن بابا. از این اتفاق ها هر روز میفته. مگر این ضرب المثل را که می گوید جوانه ی آزادی تشنه ی خون است نشنیده ای؟ اعتراض کردم. گفت تو از راه رسیده ای و می خواهی به اینها بگویی چکار کنند؟ فکر می کنی کی هستی؟ همه ش قانونی ست. بعد مردی را نشانم داد که کتابی مقدس به دست گرفته و لباسی قدیمی به تن داشت و برای همه ی اعمالی که در باشگاه اتفاق می افتاد حدیث و آیه صادر می کرد. دوباره خواستم اعتراض کنم وبگویم که تفسیر او از قرآن وحدیث بر اساس نفع شخصی اش است که دوستم زد توی دهانم! و گفت: باز وارد بحثی شدی که در حیطه ی تخصص تو نیست. این آدم تمام عمرش را مشغول تحقیق درباره این مسائل بوده. حالا تو از راه رسیده می خواهی اسلام را به او یاد بدهی؟ تو اول یاد بگیر که شک بین رکعت ششم و هفتم حکمش چیست بعد بیا فتوا صادر کن!

یک گوشه ی دیگر از باشگاه دو نفر با شمشیر ذوالفقار مشغول دوئل بودند. نفر سمت راستی چفیه بسته بود و با قدرت تمام از دختری که پشت سرش بود دفاع می کرد. نفر سمت چپی هم با فریاد آزادی کجایی می خواست ناموس این یکی را از دستش درآورد. داشتند الکی خون یکدیگر را می ریختند ودر ضمن با هم صحبت هم می کردند. حرفهایشان را ننویسم بهتر است. مودبترین کلماتشان فحش خواهر مادر بود. دوستم گفت: این یه نوع دیالوگ وارداتی است که مطابق با نیازهای داخلی تغییرات اندکی در آن داده ایم. حال می کنی؟ جوان هایی که می خواستند خودشان را گرم کنند دو دسته شده بودند. یک دسته شان دور آدم دست راستی را گرفته بودند و زنجیر می زدند. یک دسته دیگرشان دور آدم دست چپی جمع شده وسینه می زدند. کسی هم جرات سوال کردن نداشت. به قول دوستم همه ش قانونیه.

به دوستم گفتم عجب جای خرتوخری ست. حتما تازه افتتاح شده. با نگاه عاقل اندر سفیه ای گفت: قدمت چندهزارساله داره عزیز

دیگه بیشتر از این نمی خوام از چیزایی که توی باشگاه دیدم بنویسم. ولی جدا داریم کجا می ریم؟

نویسنده: عبدالحسین دهقانی ساعت 09:04 لینک

10 نظر